Hier weer een nieuw blog! De vorige keer had ik niet zo heel veel tijd, dus ik ga nu wat uitgebreider schrijven over mijn project en de kinderen! Ik zit momenteel op een terrasje in de zon, want
het is eindelijk warm!! 27 graden!!!
Mijn project is echt heel leuk! De school is groot en niet heel arm maar ze zijn wel ontzettend blij met vrijwilligers. De klaslokalen zijn erg klein vind ik. Elke klas bestaat uit ongeveer 30
kinderen (mijne uit 27) en er is dus niet heel veel ruimte. Het valt echt op dat er helemaal geen blanke mensen op school zitten. Alleen de leraren zijn blank. De kinderen zijn ook heel beleefd
tegen de leraar en ook tegen mij. Ze noemen mij miss Tami. Er zitten een paar hele schattige kinderen in mijn klas die continu "Tami is the best" op het bord schrijven, maar er zitten ook een paar
dondersteentjes bij. Ik ga geen namen noemen maar er is 1 jongetje dat me ongeveer 20 x per dag knuffelt (best wel schattig), 1 jongetje die wil dat ik de heletijd voor hem zing (we hebben
uiteindelijk samen een liedje gezongen) maar er is ook een jongetje bij die de heletijd de klas uitloopt, nooit doet wat de lerares zegt en een of andere kever die hij buiten gevonden heeft mee
naar binnen neemt om ermee te spelen. De meisjes zijn ook erg lief en willen elke dag aan mijn haar voelen.
Soms is het wel een beetje saai omdat ik niet zoveel kan doen tijdens de les. Meestal loop ik rond in de klas en help de kinderen die het niet snappen en dat is soms best lastig want mijn Engels is
niet zoo goed! 1x per week hebben de kinderen computerles en 1x per week gym. Ik vond het best raar dat de kinderen niet een speciale computer of gymles krijgen maar gewoon mogen doen wat ze
willen. Dat komt erop neer dat ze tijdens de computerles alleen maar spelletjes spelen. Tijdens de gymles krijgen alleen de jongen gymles van een echte leraar. De meisjes moeten maar uitzoeken wat
ze doen. Ze waren heel blij dat ik er was en ik moest dan ook met alle spelletjes meedoen: springtouwen, basketbal, nekbal etc.
Op vrijdagvroeg ik aan de lerares of ik misschien een les kon geven. Dat vond ze een heel goed idee. Ik heb toen origami olifantjes met de kinderen gemaakt.
Ze vonden het echt geweldig! Het is wel lastig om aan 27 kinderen uit te leggen hoe je een origami olifant maakt en het duurde ongeveer een uur maar ze waren ontzettend lief en riepen de heletijd:
"ssssst" als ik de volgende stap wilde uitleggen en het te druk was in de klas. Zelfs het lastigste jongetje deed mee en vroeg me achteraf of ik hem kon leren hoe hij een konijntje kon vouwen
hahaha. Dus ik moet gaan oefenen en het hem maandag uitleggen.
De basisschool is dus redelijk rijk maar je kan het niet vergelijken met een Nederlandse basisschool. De kinderen dragen uniformen en veel kinderen zijn niet zo rijk. Er is 1 pritstif (lijm) en 1
puntenslijper in de klas die alle kinderen gebruiken. Verder moeten de kinderen na school ook binnen de hekken wachten omdat het te gevaarlijk is buiten. Het huis van mijn gastfamilie staat net als
de school op de overgangszone van de wat rijkere blanken wijken en de slums...
Overdag is het niet gevaarlijk maar snachts kan je niet alleen over straat lopen.
De plannen voor het weekend zijn een beetje veranderd.Op vrijdag middagwerden we door de vader van het gastgezin naar het volunteer house gebracht ( we
moeten betalen voor die rit! Het gastgezin is aardig, maar niet super rijk en je moet ook absoluut niet over geld beginnen. We moeten ook betalen voor de wasmachine en ze gaven mij maar met
tegenzin een handdoek toen ik vroeg of ik er 1 kon lenen. Toch wil ik niets slecht zeggen over mijn gastgezin want het zijn hele aardige mensen en Diana zorgt heel goed voor ons. Met Tiffany de
dochter praten we heel veel en ze heeft ons ook al mee uit genomen). Toen we aankwamen was iedereen super aardig! Veel vrijwilligers leven niet in een gastfamilie maar in het voluteerhouse en we
zien ze dan vaak in het weekend.
We hebben die middag de lionshead beklommen. En ook al heb ik best een redelijke conditie, ik vond het echt zwaar! Het laatste stuk was zo stijl dat je echt moest klimmen met stalen pinnen die uit
de rotsen staken. Ik heb de lionshead samen met Lucas en Jana beklommen en het was zwaar maar helemaal waard! Ik heb nog nooit zo een mooi uitzicht gezien en het voelde echt alsof ik on top of the
world stond! Je hebt echt uitzicht over heel Kaapstad. We hebben naar de zonsondergang gekeken en zijn toen snel terug gegaan voordat het te donker werd.
Vandaag wilden Jana en ik in de ochtend zwemmen in het enige verwarmde zwembad van Kaapstad ( geen enkel zwembad is serieus verwarmd, ook niet "het mooiste" zwembad ter wereld. We zijn met een
minibus naar longstreet gereden waar dus wel een zwembad is. Minibussen worden hier heel veel gebruikt en ik moet zeggen dat ze best wel geweldig zijn. Je moet 7 rand betalen als je instapt (dat is
minder dan een euro) en dan nemen ze je mee. Soms zitten er meer dan 20 mensen in de busjes en er hangt altijd iemand uit het raam en schreeuwt waar de minibus heen gaat. Het autorijden in
Zuid-Afrika is best eng. Iedereen rijdt super hard en remt pas op het laatste moment. Niemand draagt een gordel en vaak zijn de auto's echte rammelbakken. Bovendien zijn er geen alcohol controles
en er rijden dus ook gewoon mensen die gedronken hebben...
Maar goed, toen we aankwamen in het zwembad bleek dat er een zwemwedstrijd bezig was en we konden dus niet naar binnen. Grrr. Gelukkig liet Jana mij toen greenmarket zien. Een markt waar je
allemaal coole zuid- Afrikaanse souvenirs kunt kopen en behoorlijk kan afdingen :)
Eenmaal terug gingen we met bijna iedereen in het volunteerhouse naar de biscuit market. Iemand had een auto gehuurd en uiteindelijk zaten we met zen zessen in de auto, wat best wel krap is... De
rest nam een taxi. De markt was echt geweldig ik heb nog nooit zoo lekker gegeten. Ze hebben er echt alles en het is super goedkoop.
Nu zitten we op een terrasje en zometeen gaan we naar het strand. Ik weet nog niet of ik ga zwemmen want het water schijnt echt ijs en ijskoud te zijn door een koude Golfstroom vanaf Antarctica.
Morgen gaan we samen met de man van de lerares in Jana's klas proberen walvissen te spotten. Zoals beloofd zet ik nu ook foto's op mijn blog!
Hier weer een nieuw blog! De vorige keer had ik niet zo heel veel tijd, dus ik ga nu wat uitgebreider schrijven over mijn project en de kinderen! Ik zit momenteel op een terrasje in de zon, want
het is eindelijk warm!! 27 graden!!!
Mijn project is echt heel leuk! De school is groot en niet heel arm maar ze zijn wel ontzettend blij met vrijwilligers. De klaslokalen zijn erg klein vind ik. Elke klas bestaat uit ongeveer 30
kinderen (mijne uit 27) en er is dus niet heel veel ruimte. Het valt echt op dat er helemaal geen blanke mensen op school zitten. Alleen de leraren zijn blank. De kinderen zijn ook heel beleefd
tegen de leraar en ook tegen mij. Ze noemen mij miss Tami. Er zitten een paar hele schattige kinderen in mijn klas die continu "Tami is the best" op het bord schrijven, maar er zitten ook een paar
dondersteentjes bij. Ik ga geen namen noemen maar er is 1 jongetje dat me ongeveer 20 x per dag knuffelt (best wel schattig), 1 jongetje die wil dat ik de heletijd voor hem zing (we hebben
uiteindelijk samen een liedje gezongen) maar er is ook een jongetje bij die de heletijd de klas uitloopt, nooit doet wat de lerares zegt en een of andere kever die hij buiten gevonden heeft mee
naar binnen neemt om ermee te spelen. De meisjes zijn ook erg lief en willen elke dag aan mijn haar voelen.
Soms is het wel een beetje saai omdat ik niet zoveel kan doen tijdens de les. Meestal loop ik rond in de klas en help de kinderen die het niet snappen en dat is soms best lastig want mijn Engels is
niet zoo goed! 1x per week hebben de kinderen computerles en 1x per week gym. Ik vond het best raar dat de kinderen niet een speciale computer of gymles krijgen maar gewoon mogen doen wat ze
willen. Dat komt erop neer dat ze tijdens de computerles alleen maar spelletjes spelen. Tijdens de gymles krijgen alleen de jongen gymles van een echte leraar. De meisjes moeten maar uitzoeken wat
ze doen. Ze waren heel blij dat ik er was en ik moest dan ook met alle spelletjes meedoen: springtouwen, basketbal, nekbal etc.
Op vrijdagvroeg ik aan de lerares of ik misschien een les kon geven. Dat vond ze een heel goed idee. Ik heb toen origami olifantjes met de kinderen gemaakt.
Ze vonden het echt geweldig! Het is wel lastig om aan 27 kinderen uit te leggen hoe je een origami olifant maakt en het duurde ongeveer een uur maar ze waren ontzettend lief en riepen de heletijd:
"ssssst" als ik de volgende stap wilde uitleggen en het te druk was in de klas. Zelfs het lastigste jongetje deed mee en vroeg me achteraf of ik hem kon leren hoe hij een konijntje kon vouwen
hahaha. Dus ik moet gaan oefenen en het hem maandag uitleggen.
De basisschool is dus redelijk rijk maar je kan het niet vergelijken met een Nederlandse basisschool. De kinderen dragen uniformen en veel kinderen zijn niet zo rijk. Er is 1 pritstif (lijm) en 1
puntenslijper in de klas die alle kinderen gebruiken. Verder moeten de kinderen na school ook binnen de hekken wachten omdat het te gevaarlijk is buiten. Het huis van mijn gastfamilie staat net als
de school op de overgangszone van de wat rijkere blanken wijken en de slums...
Overdag is het niet gevaarlijk maar snachts kan je niet alleen over straat lopen.
De plannen voor het weekend zijn een beetje veranderd.Op vrijdag middagwerden we door de vader van het gastgezin naar het volunteer house gebracht ( we
moeten betalen voor die rit! Het gastgezin is aardig, maar niet super rijk en je moet ook absoluut niet over geld beginnen. We moeten ook betalen voor de wasmachine en ze gaven mij maar met
tegenzin een handdoek toen ik vroeg of ik er 1 kon lenen. Toch wil ik niets slecht zeggen over mijn gastgezin want het zijn hele aardige mensen en Diana zorgt heel goed voor ons. Met Tiffany de
dochter praten we heel veel en ze heeft ons ook al mee uit genomen). Toen we aankwamen was iedereen super aardig! Veel vrijwilligers leven niet in een gastfamilie maar in het voluteerhouse en we
zien ze dan vaak in het weekend.
We hebben die middag de lionshead beklommen. En ook al heb ik best een redelijke conditie, ik vond het echt zwaar! Het laatste stuk was zo stijl dat je echt moest klimmen met stalen pinnen die uit
de rotsen staken. Ik heb de lionshead samen met Lucas en Jana beklommen en het was zwaar maar helemaal waard! Ik heb nog nooit zo een mooi uitzicht gezien en het voelde echt alsof ik on top of the
world stond! Je hebt echt uitzicht over heel Kaapstad. We hebben naar de zonsondergang gekeken en zijn toen snel terug gegaan voordat het te donker werd.
Vandaag wilden Jana en ik in de ochtend zwemmen in het enige verwarmde zwembad van Kaapstad ( geen enkel zwembad is serieus verwarmd, ook niet "het mooiste" zwembad ter wereld. We zijn met een
minibus naar longstreet gereden waar dus wel een zwembad is. Minibussen worden hier heel veel gebruikt en ik moet zeggen dat ze best wel geweldig zijn. Je moet 7 rand betalen als je instapt (dat is
minder dan een euro) en dan nemen ze je mee. Soms zitten er meer dan 20 mensen in de busjes en er hangt altijd iemand uit het raam en schreeuwt waar de minibus heen gaat. Het autorijden in
Zuid-Afrika is best eng. Iedereen rijdt super hard en remt pas op het laatste moment. Niemand draagt een gordel en vaak zijn de auto's echte rammelbakken. Bovendien zijn er geen alcohol controles
en er rijden dus ook gewoon mensen die gedronken hebben...
Maar goed, toen we aankwamen in het zwembad bleek dat er een zwemwedstrijd bezig was en we konden dus niet naar binnen. Grrr. Gelukkig liet Jana mij toen greenmarket zien. Een markt waar je
allemaal coole zuid- Afrikaanse souvenirs kunt kopen en behoorlijk kan afdingen :)
Eenmaal terug gingen we met bijna iedereen in het volunteerhouse naar de biscuit market. Iemand had een auto gehuurd en uiteindelijk zaten we met zen zessen in de auto, wat best wel krap is... De
rest nam een taxi. De markt was echt geweldig ik heb nog nooit zoo lekker gegeten. Ze hebben er echt alles en het is super goedkoop.
Nu zitten we op een terrasje en zometeen gaan we naar het strand. Ik weet nog niet of ik ga zwemmen want het water schijnt echt ijs en ijskoud te zijn door een koude Golfstroom vanaf Antarctica.
Morgen gaan we samen met de man van de lerares in Jana's klas proberen walvissen te spotten. Zoals beloofd zet ik nu ook foto's op mijn blog!
Ik ben nu bijna een week in Zuid-Afrika, maar het voelt veel langer.
Zondagavond was de laatste nacht dat ik in het vrijwilligershuis sliep voordat ik naar mijn gastgezin zou gaan. Zondagavond zijn we uiteten geweest en voor het eerst uit geweest. Wat mij opviel was
dat de alcohol echt super goedkoop was. Voor een coctail betaal je ongeveer 3 euro...
De volgende dag begon de introductiedag. We werden eerst met taxi's naar een ander gebouw in Cape Town gebracht. Daar kregen we verschillende presentaties over veiligheid: welke banken veilig zijn
om te pinnen, in welke taxi's je wel en niet kunt stappen etc. Ook kregen we een presentatie over alle dingen die je kunt doen hier is Zuid-Afrika. Er is een organisatie waarmee je heel goedkoop
allerlei uitstapjes kunt maken, goed om te weten!! In de pauze zijn we naar een foodmarket geweest, waar je echt super goedkoop al het eten kon halen dat je wilde. Na de pauze zouden we eigenlijk
een stadstour doen, maar het regende de hele dag. Dat is trouwens nog wel een dingetje.... denk vooral niet dat het momenteel warm is in Zuid-Afrika! Toen ik aankwam was het ongeveer 12 graden.
Opzich is dat uit te houden tot dat je erachter komt dat niemand in Zuid-Afrika een verwarming in zijn huis heeft, dat is normaal. Gelukkig wordt het dit weekend eindelijk warmer, maar ik slaap
elke nacht onder twee dekens en met een trui en overdag gaat mijn jas niet uit, ook niet als ik binnen ben. Het is ijskoud!
Na de introductie werden we eindelijk naar ons gastgezin gebracht. Ik werd heel goed ontvangen. Lucas en Jana zijn twee andere vrijwilligers die ook in het gastgezin wonen. Ze komen allebij uit
Duitsland, maar we praten vooral Engels omdat we van Diana, de moeder van het gastgezin geen duits mogen praten (want dat kan zij niet verstaan) en omdat we allemaal ons engels willen verbeteren.
Eerst kreeg ik de huisregels te horen en daarna heb liet Jana mij de kamer zien (ik slaap samen met haar op een kamer). We hebben een eigen badkamer, maar helaas niet altijd warm water...
Daarna was het etenstijd en ik kreeg reist, bonen en vlees. In Zuid-Afrika eet iedereen elke dag vlees. Er wordt nauweliijks groente of fruit gegeten, maar wel heel veel vlees. Daarom moeten wij
ook onze eigen groente en fruit kopen, dat is niet heel erg want het is super goedkoop. Voor 6 tomaten betaal je nog niet eens een euro in de lokale supermarkt.
Mijn gastouders zijn heel aardig en ook hun dochter Tiffany is geweldig. Diane en Tiffany werken allebij als leraar op een basisschool. Ze praten engels en afrikaans, en ik ben erachter gekomen dat
ik afrikaans echt goed kan verstaan. Ik voelde me al meteen de eerste avond thuis want er worden heel veel grapjes gemaakt en ook erg veel gelachen. Tijdens het avondeten vroeg Diane ons of we mee
wilden naar kerk. Het was de verjaardag van 1 of andere heilige (sorry ik ben de naam vergeten). We besloten allemaal om mee te gaan (Jana, Lucas en ik). Diane gaat naar een Anglicaanse kerk en
normaal vind ik kerkdiensten een beetje saai, maar dit was alles behalve saai. Er gebeurde zoveel dat ik alleen maar kan aanraden om een keer naar een anglicaanse kerkdienst te gaan, het is echt
teveel om uit te leggen. Na de dienst werden wij ook voorgesteld in de kerk door de priester.
De volgende dag begon dan het echte werk. Ik zou voor het eerst naar school gaan. De scholen beginnen hier vroeger dan in Nederland. Al om 8 uur. Aangekomen op school moest ik eerst met de
dirictrice van de school meekomen. Daar moest ik een forumulier invullen. Daarna zei ze dat ze even naar een klas zou gaan waarvan de leraar niet was komen opdagen en dat ze snel terug zou komen.
Dat 'snel' betekende dat ik vervolgens 2 uur lang moest wachten...
Gelukkig ontmoette ik in die tijd twee andere vrijwilligers uit Oostenrijk die hier ook werken.
Na de lunch mocht ik eindelijk naar mijn klas gaan. Ik zou ik klas 6 komen met kinderen van ongeveer 12 tot 13 jaar. Toen ik binnen kwam stelde de lerares van de klas mij voor. Ze vertelde dat ik
de nieuwe vrijwilliger was. Ik ben nog nooit zo enthousiast ontvangen want de hele klas schreeuwde het uit zo blij waren ze :0 Dat komt omdat de leraren hier best streng zijn en de kinderen weten
dat vrijwilligers leuke dingen met ze doen en lief tegen ze zijn. Eerst moesten ze hun engelse opdracht afmaken maar daarna mochten ze mij 5 minuten vragen stellen en geloof me ik werd letterlijk
bekogeld met vragen. Hoe oud ik was, hoe ik heette, of ik van voetbal hield, in hoeveel landen ik was geweest, in wat voor soort auto's de politie in Nederland rijdt, ferrari's?? en vooral veel
vragen over hoeveel beroemde personen ik kende. Helaas moest ik ze bij de laatste vraag een beetje teleurstellen.
De kinderen zijn echt super lief voor me en vragen me echt enorm veel. Soms is het moeilijk om ze te verstaan omdat ze allemaal door elkaar praten en niet zo duidelijk praten. De meeste kinderen
zijn 'zwart' en sommige zijn gekleurd. De meesten spreken xhosa, dat is een hele aparte taal waarbij ze allemaal klikgeluiden maken als ze het spreken. Gelukkig hebben ze op school engels geleerd
en dat spreken ze best goed. Alleen helaas zijn de meeste namen van de kinderen in xhosa en dat betekend dat sommige namen echt onuitspreekbaar zijn, maar ik ben aan het trainen om ze allemaal te
leren.
Het is echt geweldig om te zien hoe enthousiast de kinderen zijn. Heel vaak wordt ik spontaan gekuffeld of willen ze mijn haar aanraken.
De leraren zijn wel erg streng. De lerares van mijn klas schreeuwt heel vaak, maar er zijn ook leraren die hun kinderen slaan en schoppen. Bovendien krijgen de kinderen elke twee weken een les over
respect, verdraagzaamheid, delen, gehoorzaamheid etc. Als je het mij vraagt is het echt walgelijk.
Bovendien moeten de kinderen de leraar elke dag bedanken voor de les. Dat komt erop neer dat ze allemaal in koor en als een soort robot zeggen: Thank you teacher and thank you miss Tami. (Mijn naam
wordt hier trouwens uitgesproken als Temmie, gelukkig raak ik er al aardig aan gewend).
Verder zijn Jana en ik erachter gekomen dat er een sportschool in de buurt is. Daar gaan we nu bijna elke dag na school heen en het mooie is dat wij gratis naar binnen mogen omdat wij vrijwiligers
zijn :) Het is overigens niet een sportschool zoals in Nederland, maar de meest krakkemikkige sportschool ooit. De loopband is levensgevaarlijk, omdat er allemaal kuilen inzitten en hij soms
spontaan stopt. Maar goed, het is in ieder geval iets want ik wil mijn conditie wel een beetje houden.
Jana en Lucas hebben met trouwens ook de bakkerij laten zien en daar gaan we nu ook elke dag heen. Het is serieus de beste bakkerij te wereld. Ze hebben en honderden verschillende koekjes, cakejes,
taarten etc. En probeer nu elke dag iets anders uit. Vooral de jumjums zijn geweldig! Dat zijn een soort mini oliebollen, maar dan veel lekkerder dan oliebollen en ze zijn maar 2 rand per stuk.
Ongeveer 20 cent!
Ik heb het hier echt enorm naar mijn zin. En het voelt echt als een tweede huis. Vooral met Jana kan ik echt veel lachen en gisteren hebben we na school de hele dag origami beestjes geporbeerd te
maken (niet zo makkelijk als het lijkt) om dat aan de kinderen te leren in de les.
Ik heb al een hoop plannen. Dit weekend ga ik waarschijnlijk de lionshead beklimmen (berg naast de table mountain) en het mooiste zwembad ter wereld uit proberen (niet verwarmd helaas haha). Op
zondag gaan we waarschijnlijk naar een plek waar we misschien walvissen kunnen zien.
Ik wil eigenlijk nog veel meer schrijven maar ik moet terug naar de klas! Ik schrijf zo snel mogelijk weer en dan zet ik ook foto's op mijn blog!
Ik ben hier nu nog maar 1 dag, maar er is zoveel gebeurd dat ik wel moet schrijven voordat ik alles weer vergeet!
De vliegreis ging eigenlijk veel sneller dan gedacht. De reis duurde 11 uur maar ik had een eigen tv en heb allemaal films gekeken totdat mijn tv helaas crashte (oeps). Het eten was ook best goed.
Het was alleen jammer dat er niemand naast mij zat (misschien ook een voordeel want ik had lekker veel ruimte). Naast de lege stoel zat een man van ongeveer 60 waar ik verder niet echt mee heb
gepraat, maar die elke keer geduldig aan de kant ging als ik weer eens naar de wc moest of even moest lopen, want jaa je wilt soms echt even lopen als je 11 uur moet zitten! Ik had het geluk dat ik
bij het raam zat en ik heb vanuit de lucht Parijs, de Sahara en natuurlijk alle lichtjes van Kaapstad gezien.
Toen het vliegtuig was geland ging alles heel snel. Ik was best een beetje bang voor de douane, maar ze stelden alleen wat vragen en controleerden niet eens mijn tas (waar tulpenbollen inzaten voor
mijn gastfamilie, en die normaal worden afgepakt).
Toen ik eenmaal door de douane was en mijn koffers had gevonden, werd ik opgewacht door een blanke man. Er waren ook 2 vrouwen die we eerst naar huis moesten brengen. Zij waren op vakantie geweest
in Portugal en Amsterdam en gingen nu weer terug naar Stellenbosch. Ze waren meteen heel aardig tegen mij en lachten me ook keihard uit toen ik aan de kant van de chauffeur instapte ????. Het stuur
zit hier aan de linkerkant van de auto en ze rijden net als in Engeland links! Ik wist dit wel van tevoren, maar het is even wennen!!
De rit naar Stellenbosch was mooi. Ik kon niet heel veel zien want het was al helemaal donker. Maar ik voelde me wel op mijn gemak in de auto. De 2 vrouwen bleken Mandy en Liesle te heten en praten
Zuid- Afrikaans, net als de chauffeur. Af en toen ving ik een zin of woord op en het is echt een super grappige taal! Het is een soort Nederlands met een gigantisch accent. Ik moest voor de meeste
woorden echt mijn best doen om het te verstaan. Maar sommige woorden leken wel erg op het Nederlands. Dankjewel wordt bijvoorbeeld uitgesproken als Dankie. En alsjeblieft als asseblief. Liesle gaf
me meteen haar nummer en zei dat ik altijd naar haar toe mocht komen. Dan zou ze me Stellenbosch laten zien. Toen we Liesle en Mandy hadden afgezet (ze woonden in een streng bewaakte blanken wijk)
gingen we eindelijk naar Kaapstad, naar het volunteer house waar ik tot maandag verblijf voordat ik naar mijn host Family ga. De chauffeur die eerst niet zoveel praatte vertelde nu uitgebreid over
de geschiedenis van Stellenbosch. Super leuk, maar wel lastig want hij praatte een beetje onverstaanbaar Engels en ik kon hem maar met moeite volgen...
Toen we eindelijk aankwamen bij het volunteer house moesten we eerst door 3 hekken! Een meisje (Lisa) deed open. Zij riep eerst de manager, die door iedereen Gab wordt genoemd. Die bleek echter
bezoek te hebben en hij was nogal chagrijnig dat hij gestoord werd. Het enige wat hij deed was mijn spullen pakken om ze vervolgens in een lege kamer met 3 stapelbedden te 'dumpen'. Hij vertelde
mij nog snel de code van de deur en was vervolgens weer weg. Welcome home!! Not! Gelukkig waren de andere meisjes in het huis heel aardig! Lisa gaf mij een rondleiding. Ze bleek Duits te zijn en
dat was wel fijn want ik kon dus gewoon Duits tegen haar praten. Ze vertelde dat er vorige week een heleboel mensen weg waren gegaan en dat er nu alleen maar 6 mensen uit Duitsland in het huis
waren, 2 uit Californië, 1 meisje uit Italië en 1 meisje uit Polen. Verder liet ze me de wc's en douches zien (een beetje krakkemikkig, maar wel schoon opzich...) en liet me toen verder met rust.
Ik was echt ontzettend moe dus belde ik nog even naar huis en ben toen maar meteen naar bed gegaan!
De volgende ochtend werd ik al vroeg wakker. Na een douche ging ik naar de woonkamer van het huis en daar ontmoette ik Chloe, het meisje uit Italië. Even later kwam Gab binnen en hij was nu een
stuk aardiger dan de avond daarvoor! Hij liet mij de buurt zien. De winkel waar ik absoluut niet mocht pinnen, de veiligste pinautomaten en de telefoon winkel! Daarna liepen we langs de boulevard
terug! Echt super super mooi! Gab komt uit New York en is echt heel aardig! Als hij niet chagrijnig is tenminste...
De rest van de dag ben ik vooral opgetrokken met Lisa, Chloe en een nieuwe jongen en meisje uit Duitsland en Polen. Lisa en Chloe wisten de weg en gaven ons dus een soort rondleiding. Ik heb voor
het eerst gepind en een zuid Afrikaanse simkaart gekocht. Dus ik heb finally internet en ik heb nog steeds mijn oude nummer. Verder zijn we langs de boulevard naar the waterfront gelopen! Dat is de
haven. Er was daar een foodmarket waar je echt alles kon kopen qua eten en ook nog eens super goedkoop! Ik heb het typische zuid- Afrikaanse eten geproefd! Vlees en een soort rijst, die een beetje
op witte aardappel puree leek. Best lekker, maar niet mijn favoriete eten....
Het is ook heel vreemd om met de Zuid- Afrikaanse rand te moeten betalen hier! De briefjes van 100 zijn ongeveer 7 euro waard. Toch voelt het heel raar om met briefjes van 100 te betalen want het
lijkt zoveel geld!
Vanaf waterfront had je een mooi uitzicht op de Tafelberg! Het viel me erg op dat alles zo westerns is. Ik hoop dat ik ook de echte Afrikaanse cultuur nog een beetje leer kennen.
Nadat we alles hadden gezien, zijn we terug gegaan met een taxi voor minder dan een euro per persoon! Perfect! Nu ben ik weer in het volunteer house terwijl ik dit schrijf! Het is ijskoud hier maar
wel gezellig! Iedereen is er nu. Net is er nog een meisje uit Duitsland aangekomen. De meeste volunteer blijven in dit huis, alleen ik en het Duitse meisje dat vandaag is aangekomen gaan maandag
naar een host Family! Inmiddels weet ik dat er nog twee mensen uit Duitsland in die host Family zitten. Een jongen en een meisje, ik ben benieuwd!
Sorry als er wat spellingsfouten in dit verhaal zitten, maar ik schrijf dit allemaal op mijn mobiel.
Het lijkt echt alsof ik hier al minstens een paar dagen ben. Morgen is er een soort introductie dag enmorgenavondga ik dan naar mijn host Family! Ik heb er zin in!
Ik ben Tami de Lange en ik ben 18 jaar. Ik ga vrijwilligerswerk doen in Zuid-Afrika voor 4 maanden, tot kerst. Ik ga op een basisschool werken en ondersteun de leraar daar. Tijdens die 4 maanden
verblijf ik in een gastgezin. De laatste twee weken ben ik van plan om te gaan reizen in Zuid-Afrika, omdat de basisscholen dan schoolvakanties hebben en er dus geen lessen zijn. Ik ga in de tijd
dat ik weg ben een blog bijhouden. Dus als je zin en tijd hebt om het te lezen: ga je gang
Over ongeveer iets minder dan 12 uur gaat het echt gebeuren, dan vertrekt mijn vliegtuig richting Kaapstad!! Mijn koffers zijn gepakt (volgensmij veel te zwaar, ik durf niet zo goed te wegen) en nu
schrijf ik voor het eerst op dit blog. De laatste 2 weken zijn ontzettend snel voorbij gegaan. Ik heb de laatste spullen gekocht, cadeautjes voor mijn gastgezin gehaald en met veel mensen
afgesproken om ze nog een laatste keer te zien. Verder heb ik allemaal spulletjes gezocht en gekocht voor de kinderen op de basisschool: makkelijke engelse boekjes, knutsel dingetjes, stoepkrijt,
liedjes, etc. Ik ben vandaag pas begonnen met mijn koffer in te pakken. Jaa, ik weet het erg laat. Ik denk dat het een soort uitstelgedrag is. Ik heb er echt heel veel zin in, maar eigenlijk wil in
mijn hele vertrouwde omgeving meenemen... Eerst voelde het alsof het nog eeuwen zou duren voordat ik zou vertrekken, maar de tijd is veel sneller gegaan. Ik ben ook best een beetje
zenuwachtig/bang. Dat komt ook grotendeels doordat ik geen idee heb waar ik terecht zal komen. Als ik in Kaapstad aankom wordt ik opgewacht door iemand van SAST. Dat is de Zuid-Afrikaanse partner
organisatie van Travel Active (de organisatie waar ik mee reis). Vervolgens kom ik de eerste twee dagen in een vrijwilligershuis. Daar ontmoet ik dan de andere vrijwilligers die op hetzelfde
tijdstip als ik aankomen. Zondagavond start de introductie. Maandag krijgen we te horen over de geschiedenis, cultuur, gewoontes in Zuid-Afrika en wat we beter wel kunnen doen of juist beter niet
kunnen doen in Zuid-Afrika. Aan het eind van de dag worden we allemaal naar ons gastgezin gebracht. Mijn gastgezin bestaat uit een vader (Rodger), moeder (Diane) en dochter (Tiffany 23). Ik weet
nog helemaal niets van ze dus de eerste ontmoeting wordt denk ik wel spannend, maar ik heb er zin in. Het huis heb ik al wel opgezocht. Het staat in een redelijk rustige, netjes uitziende wijk en
staat vlakbij de school waar ik straks ga werken, ongeveer minuten lopen!
Ik wil iedereen nog even bedanken die mij heeft gesupport. Ik ben heel blij met jullie positieve reacties en aanmoedigingen. Ik weet dat ik een fantastische tijd tegemoet ga en ik houd jullie
allemaal op de hoogte, maar ik ga jullie ook allemaal vreselijk missen :(
Voor de rest heb ik niet zo veel meer te melden. Ik schrijf weer als ik in Zuid-Afrika ben (als ik door de douane kom tenminste). Dan vertel ik jullie over de reis, de introdagen en misschien al
wat over mijn gastgezin :)
